Te-Be-Be      ت ب ب 

Kurumak, yok olmak, sürekli kötü durum içerisinde kalmak, kötü durumun değişmemesi, sürekli hüsran, zarar-ziyanda kalıcı olmak, daima kayıp ve mahrum olmak.

Kur'an'da bu kökten türetilmiş kelimeler toplamda 4 kez geçiyor.

Gövde(ler)

1 kez تَبَاب

2 kez تَبَّ

1 kez تَتْبِيب

işaretine tıklayarak ilgili ayetin alternatif meallerine ve içerdiği diğer kelimelerin köklerine gidebilirsiniz.

تَبَاب 40:37     تَبَابٍ     tebābin     hüsrandan İsim         Eril    Mecrûr İsim  Belirsiz       أَسْبَابَ السَّمَاوَاتِ فَأَطَّلِعَ إِلَىٰ إِلَٰهِ مُوسَىٰ وَإِنِّي لَأَظُنُّهُ كَاذِبًا ۚ وَكَذَٰلِكَ زُيِّنَ لِفِرْعَوْنَ سُوءُ عَمَلِهِ وَصُدَّ عَنِ السَّبِيلِ ۚ وَمَا كَيْدُ فِرْعَوْنَ إِلَّا فِي تَبَابٍ Esbâbes semâvâti fe attalia ilâ ilâhi mûsâ ve innî le ezunnuhu kâzibâ(kâziben), ve kezâlike zuyyine li fir’avne sûu amelihî ve sudde anis sebîl(sebîli), ve mâ keydu fir’avne illâ fî tebâb(tebâbin). "Göklerin sebeplerine ulaşırsam, Mûsa´ın tanrısına, da ulaşırım. Ben onun yalancı biri olduğunu düşünüyorum." Firavun´a, yaptığı işin kötülüğü bu şekilde süslü gösterildi de yoldan saptırıldı. Firavun´un tuzağı hep kayıptadır.

تَبَّ 111:1     تَبَّتْ     tebbet     kurusun Fiil         3. şahıs, Dişil, Tekil  Geçmiş Zaman           تَبَّتْ يَدَا أَبِي لَهَبٍ وَتَبَّ Tebbet yedâ ebî lehebin ve tebb(tebbe). Elleri kurusun Ebru Leheb´in; zaten kurudu ya!

تَبَّ 111:1     وَتَبَّ     ve tebbe     zaten kurudu da Fiil         3. şahıs, Eril, Tekil  Geçmiş Zaman           تَبَّتْ يَدَا أَبِي لَهَبٍ وَتَبَّ Tebbet yedâ ebî lehebin ve tebb(tebbe). Elleri kurusun Ebru Leheb´in; zaten kurudu ya!

تَتْبِيب 11:101     تَتْبِيبٍ     tetbībin     kayıplarını İsim  Tef’il Kalıbı     İsim Fiil  Eril    Mecrûr İsim  Belirsiz       وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَٰكِنْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ۖ فَمَا أَغْنَتْ عَنْهُمْ آلِهَتُهُمُ الَّتِي يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ لَمَّا جَاءَ أَمْرُ رَبِّكَ ۖ وَمَا زَادُوهُمْ غَيْرَ تَتْبِيبٍ Ve mâ zalemnâhum ve lâkin zalemû enfusehum fe mâ agnet anhum âlihetuhumulletî yed’ûne min dûnillâhi min şey’in lemmâ câe emru rabbik(rabbike), ve mâ zâdûhum gayre tetbîb(tetbîbin). Onlara biz zulmetmedik. Ama onlar kendilerine zulmettiler. Rabbinin emri geldiğinde, Allah´ı bırakıp da yakardıkları ilahları kendilerine hiçbir yarar sağlamadı. İlahları onların sadece hasar ve hüsranlarını artırdı.